از قدیم الایام گفتن ترک عادت موجب مرض است و اصلا هم بیراه نگفتن ؛ تا میخوام بیام دست به کیبورد بشم و چیزی بنویسم اولین چیزی که سرچ میکنم "بلاگفا دات کامه" و میخوام فی الفور وارد شم و بنویسم ، حالا راه و رسم نوشتن تو این فضا رو یا من بلد نیستم و خنگ بازی دارم در میارم ، یا واقعا سخته که به نظرم هرچقد هم خنگ باشم حالت دوم محتمل تره ولی به هر حال چاره چیه؟ جای شکرش باقی‌ه این دامنه های آی آر هستن و میشه یه کلبه خرابه ای پیدا کرد و توش نوشت تا خرطوممون کج نشه تا گوشامون نپوسه آقای مدیر بیان، یه وفت ناراحت نشین از دست ِمن ِفیلچه ی تنها اینجا خونه ی امیدمونه به هرحال
این اولین نوشته ی من نیست، من از همان سالهای دور که مردم فانوس به دست توی جنگلها میچرخیدند مینوشتم،
یک کلبه درختی داشتم در بلاگفا ، یک طوفانی گرفت و درخت و کلبه و جنگل را با خودش برد. من ماندم و بی کسی ها و حرفهایی که توی دلم مانده بود و باد میکرد ، ترسیدم غمباد بگیرم دنبال دوست گشتم، پیدا نکردم ، هر روز بالای سر تکه چوب های کلبه ام اشک میریختم تا اینکه به خودم آمدم ، یکهویی! فکر کردم من که بیست و دو سال بیشتر عمر نکرده ام و زود است برای غمباد گرفتن و ناامیدی.
با خودم گفتم :"فیلچه ، ناامید نشو ، یه یاعلی بگو و از نو شروع کن ، تو اگه ننویسی نوک خرطومت کج میشه ، گوشات میپوسه ، میفهمی چی میگم؟ تو باید بنویسی فیلچه، از نو و برای همیشه"
جول و پلاسم را جمع کردم و آمدم اینجا که بنویسم ، که بخوانید ، برخلاف کلبه درختی توی بلاگفایم حالا تصمیم گرفته ام ناشناس بنویسم ، تا همیشه غریب و ناشناس ، اگر خواستم شناس بنویسم بروم توی کلبه ی بلاگفایم ،آنجا همه من را میشناسند ، همه من را میخوانند ، از اعضای خانواده گرفته تا دوست و آشنا و هم دانشگاهی های قدیمی و حتی دشمن هایم، بله دشمن! من دشمن هم داشتم ، شاید همین حالا هم که دارم اینها را مینویسم هم داشته باشم، می آمدند برایم کامنت های بد میگذاشتند، کامنت های خیلی بد! من هم نزدیک دوسال بود که حتی کامنت ها را هم بسته بودم، حالا که دارم فکرش را میکنم کلبه ی به درد بخوری هم نبوده ها به جهنم که طوفان نابودش کرد
حالا اینجا خیالم خوش تر است اصلا غریبی هم حال خوشی ست ها
سلام و بسم الله
مامانم یه حرفایی میزنه که نزدیکه سرمو محکم بکوبم به دیوار. من محو تو ام و تو نیستی؛ معلوم هست کجایی؟ -وچنان محو که یک دم مژه برهم نزنی-و همه ی وجودم درد شده از نبودن اونایی که باید و بودن اونایی که نباید؛ پر شدم از کاش هایی که کنج دلم توی کمد چیده شدن روی هم و چرک شدن سراپا و چروک برداشتن و به درد هیچی نمیخورن و فقط سنگین کردن دلمو. نبودنت بیشتر از همیشه داره به چشم میاد. نمیخوای کاری کنی؟ از به بیخبر چه توقعی میشه داشت و کیه که بتونه تو رو باخبر کنه از من از دل ِمن. نبودنت بیشتر از همیشه داره به چشم میاد. بیا قبل اینکه بشکنم برس به دادم قبل اینکه مجبور شم خفه خون بگیرم. برس به دادم.
حس و حال زن تنهایی رو دارم که مردش اونو با چندتا بچه ی قد و نیم قد و هزار آرزوی ِنشکفته رها کرده و رفته؛ حالا یکی پیدا شده و میخواد مرهمی بشه واسه زخماش و محرمی واسه دردای دلش، زنی که هم به سایه سر احتیاج داره و هم به اونی که رفته همچنان وفاداره، زنی که دیوارای خونه ی جدید با میله های زندان براش فرقی نداره، زنی که خونه خودشو میخواد، حوض نقلی وسط حیاطشو ، باغچه و گلدونای شمعدونیش رو، ولی دیگه هیچ امیدی به برگشت اونا نیست.
اینه شرح حال من و بلاگفایی که منو با آرشیو چند ساله رها کرد و رفت ، اینه روزگار من و غربت فضای بلاگ؛ که میشه توش زنده موند اما نمیشه زندگی کرد چشمم به دریه که هرگز باز نمیشه و خدایا؛ اشکو الیک غربتی.
یه چیزی میگم آویزه گوش و گردن و دستتون کنید، من اصلا فمنیست نیستم و دقیقا هم نمیدونم عقاید فمنیستی شامل چه چیزهایی میشه و شامل چه چیزهایی نمیشه، اما اینی که میخوام بگم به تجربه‌ست از چیزایی که تو زندگی اطرافیانم دیدم راسته که میگن زندگی خوب و موفق در گرو مهر و فداکاری و صبوری و گذشت و غیره ست اما به نظرم آسمون یه توک پا تشریف بیاره زمین و زمین یه شب نشینی بره آسمون ؛ زن باید از همسرش بهتر باشه؛ حداقل تو یه زمینه ای؛ و بهتر که تو زمینه های عمیق نه فقط ظاهر(که خیلی برد نداره!) مثلا تو شغل، مقام، تحصیلات، کسب درآمد؛ حتی اگه زن شاغل هم نیست و نمیخواد باشه؛ بهتره شرایطشو داشته باشه؛ یعنی اگه یه روزی مجبور به کار کردن شد ، یا اگه علاقمند شد بتونه به راحتی یک شغل با شان بالا داشته باشه.
من مشاور نیستم و ابتدای صحبتم هم گفتم که از تجربه دیگران دارم میگم؛ مرد همیشه باید یه بدهی بهت داشته باشه؛ اونم نه بدهی معنوی، چون اکثر ما آدما بدهی های معنویمون رو یادمون میره و طلبکارم میشیم!، بدهی مادی! بدهی بزرگ یه منت ِتو چش
[ تا درسهای بعدی خدایار و نگهدارتان ]
درباره این سایت